Ik kwam dichtbij zorgeloos soezen
Toen het niet in jouw bed was / dat ik lag
dat ik dacht
hoewel ik verlangde naar jouw avontuur
met mij
ik in jouw koffer door de douane
gesmokkeld als drugs

We kwamen dichtbij zorgeloos zoenen
toen we niet dachten aan de toekomst
maar alleen aan het moment
dat ik lach / mijn lippen
en af en toe de tand des tijds
die kietelde
onvermijdelijk

© Muriel Van Peteghem, 27 januari 2005

En wat als je begrepen hebt
hoe het ervoor staat met je
condition humaine. Mijn ziel
zit vast in dit sterf’lijk lichaam.

De accu van de laptop is bijna leeg
voor de laatste keer.
Ik ben nog niet klaar voor
de shutdown.

Dan zie je licht stralen uit
chakra’s en andere lichaamsholtes.
Ik vecht niet meer tegen lillende delen.
Ze zijn tijdelijk, net als al het andere, futiel.

Geen levenseindekliniek die je helpt als je
in het huwelijk getreden met Cheiron –
half man, half paard, de mond gesnoerd
pijlen giftig breekt.

Ik vertrouw soms op de essentie
en als ik daar ben,
achter de veelheid van feiten
weet ik weer waar verlangen toe dient.

© Muriel Van Peteghem, 19 januari, gerijpt tot 8 april 2015

Hij had de zijnen in de wereld bemind. Als de heks
die je levens lang achtervolgde,
haar vernis niet meer op z’n plek kan houden,
smeult de brandstapel al.
Jij weet niet wat vrijheid is,
ik met 1 Saturnusstonde
wel.

Het is mijn eer te na om te wedijveren
met een cyclisch serpent
Ik sta erboven, vandaag.
Liefst wenste ik haar vlees in haar darmen
toe, en honing aangelengd met suiker
en rotte eieren op het aanrechtblad.
– Maar ik doe het niet.

Ik zet gerust mijn tanden in een sappige tomaat.
De nacht brengt me onherroepelijke schatten.
Dacht jij aan een woedend Waterloo?
Ik zei je toch: dit is mijn eiland.
Nu het lemniscaat zonlicht straalt
zul jij spijt krijgen van je snode
noden. 

Niets is leuk omdat
je het heel graag wil.
Een perzikenhuid dan
kan, ingesmeerd met kokosolie,
niet verhullen dat
barstensvolle glimlachen
toeschietelijk zijn.

Cellen breken als craquelé,
de mond is pompaf.
Het is een heilig besluit niet meer omhoog
te krullen – omdat het zo niet langer gaat.
En dat het ook goed is
dat je als een vlinder naar de dood
fladdert.

Ik heb geen tijd voor houvast en structuur.
Vanochtend gekatapulteerd
naar een gelegenheid waar het anders is –
mijn geheugen verschuift het nu.

De parallel snijdt het diepst. Vandaag
zijn tranen parels. Ik rijg een ketting die
niemand mooi vindt en
ik voel de stenen op mijn verademing.

Als een wandeling op de maan
– aan wat is valt niet te sleutelen –
gaf Jupiter mij een eigen planeet
waar vrede heerst en ik jou kan voelen.

Je hoeft geen duik te nemen
in diepe zeeën om naar de bodem te zakken.
Voor iemand die licht komt brengen
ben ik wel wat zwaar.

Op de hand, als ik kijk door kokers –
zorgen om de hoogst eigen persoon.
Misschien mijn best doen
aan uithoudingsvermogen voorbij te gaan.

Bewolking vereist dat je boodschappen doet.
Stel dat je de marge in jezelf ontdekt, daar
waar alles één grote aanbieding is
en geen vast oppervlak bestaat.