Ontaderd met een slag. Landkaarten verkreukeld. Ik voel alles. Ik voel zo alles, dat het niets kraakt. Ik had je nog niet eens al mijn geheimen verteld. Dacht jij misschien dat je alles al wist? Jij zag alleen het topje van mijn ijsberg. Ik ben bereid te sterven voor mijn sterfdag. En jouw orkest speelt door.

Ik vergeet mijn geschiedenis. Ik vergeet dat ik geworteld was in een land hier ver vandaan. Een vaderland met mensen die van mij houden. Dit vaderland heeft mijn vader verloren. Ik ben nu ver van huis, verdwaald op zee. Ik vraag me af of er genoeg rantsoen is om het overleven. Ik wil geen scheurbuik.

Mijn hart is van het pad af, verloren op wegen naar Rome. Ik veronderstel dat het goed komt met ons. Dat de timing slecht was, maar dat we tot inkeer komen en elkaar weer zullen vinden. Mijn hart ligt in een koelboxje in een ziekenhuis, omdat ze dachten dat ik dood was. En omdat ik een donorcodicil heb.

Een ui heeft vaak baat bij dubbellaags wc-papier. En zwart en de zon die dit keer onder de indruk is van volle maan. Van binnen voelt het alsof gieters twee aan twee opwellen, ver van Vlaamse velden. Ik zit in gebouwen vol mensen, in huizen met muren. Weer een man die de andere kant opkijkt dan naar binnen. Achter glas.

Kleine woordjes fluisteren. Ik maak genoeg mee: ik begraaf mijn droevenis naast gras waarop het lammetje dat niet weet dat het een worstje wordt – loopt. Ik hang mijn hart op aan het kapstokje in de gang. Ik weet niets van seks of kroegbargoens. Mag ik niet schreeuwen dat het voor mij bestemd is?

En dat iedereen juicht om de eerste lentezon, terwijl jij slaapt achter gordijnen met spocht. Misschien wel niet allleen. Ik wijs op mijn borstkas die een ton in duigen is. Omdat de wereld nog gewoon doordraait, waar levers schampen en darmen weer kilometers lang zijn. Omdat er een kans is dat babies geboren worden in trio’s.

Omdat ik het ook niet weet of een wijf over jouw delen praat, omdat jij dat zei of zij gezegd heeft. Of gevoeld. Omdat ik weet dat ik de liefde opeis die van mij is, zie ik dat lieveheersbeestjes sterven op mijn balkon. Omringd door lijnen naar het midden. Terwijl de thymusklier galstenen spuugt, zie jij vreugde op de bodem van een vaas.

Laat mij het fileermes zijn dat de huid afpelt voor onderonsjes als kringgesprek. Je kon niet meer wachten tot het galgenmaal. Voor altijd de veertig dagen-tijd als laatste herinnering. Kleine visjes zingen een wijsje in mijn hoofd: spiegelingen in de bubbels uit de zuurstoftank. Op mijn lijstje staat ook de vraag: Waar zijn de ajuinen van je vader?

Show don’t tell
Een zondagmorgen in februari
Simon & Garfunkel met de klok mee
Rode besjes en ananas compenseren elkaar
Een blauwe badjas en Heinekensokken in de kleuren van bier
Koffie en zelfgebakken brood kietelen de organen
Geen katten, geen kater en behoefte aan seks onder de huid
Dan maar huis-aan-huis-blaadjes lezen
En in woorden zeggen dat er water vloeit onder de brug