© Muriel Van Peteghem, 2011
Ziehier een tropische vis: een Ignis Tropicus Vulgaris. Een prachtig exemplaar. Familie van de Lepomis Gibbosus oftewel de gewone zonnebaars. Een echte alleseter en dol op Artemia-naupliën. Een vreedzame vis, behalve in broedtijd.
Als hij schrikt schiet hij in vuur en vlam. Dan duurt het even voordat hij afgekoeld is. Het lastige van deze vis is: hij is zijn geheugen kwijt. Hij weet zelfs niet meer hoe hij zichzelf kan blussen.
Toen ze alle hoop had opgegeven was daar een man. Ze kende hem al langer dan vandaag. Haar tenen vonden moeiteloos de weg naar zijn oren. Gelukkig maar…
Wie spreekt de woorden die hij bedoelt?
Wat heeft een cursus copywriting voor zin?
We lezen wat we wijsheid vinden
En Wilders spreekt de waarheid
Met een sigaret en een notitieblok achter de computer. Steeds meer, op gezette tijden. Koffie. Even mail checken, maar geen seconde pauze in mijn gedachten.
Schrijven, omdat personages geboren moeten worden. Schrijven omdat ik bezwangerd ben van worden met woorden.
Stop ik met roken omdat zij het zeggen? Nee, ook niet buiten op verwarmde terrassen. Het is koud als wij fietsen door een donker Vondelpark. Behalve een mooie dame – met een naam van een lettergreep in het kwadraat, die ons de zegen gaf – weet niemand van ons samenzijn. Dan kijk jij mij aan met de kleur ogen van mijn vader.
Wanneer je achter mijn oor likt, zeg je mij: Ik wil je helemaal leegdrinken en daarna je weer nieuw leven inblazen. Laat me je speeksel proeven.
Ho ho… Ik vraag je dan: Hoe kan je houden van een dikke envelop met botten? Ik zweef nu eenmaal niet in lichtheid aan een koord vastgebonden aan je bed. Ik sta. Ik sta op mijn grond. Spreek slechts van jouw zelf… dat zou voldoende moeten zijn om de lucht te vullen met zuurstof.
Alle lof aan ALLAH, de Heer der Werelden ALLAH God (in al zijn Majesteit). Laat de 99 schone namen van Allah klinken. Tussen ware tranen en oprecht gesnik, lukt het je niet de toestand naar de andere te veranderen.
Ik noem:
al-Hakim de Wijze,
al-Majid de Luisterrijke,
al-Matin de Standvastige,
al-Waliy de Beschermende Vriend,
al-Wahid de Unieke,
az-Zahir de Openlijke,
al-Jami’ de Verzamelaar,
ar-Rashid de Gids naar het Juiste Pad…
en volg dan de leugenaar tot de deur van zijn huis.
Schreeuw Allah’s 99 schone namen. Jouw blik van teleurstelling is te verdragen. Je kijkt me aan als in Waterloo. De wind scheert over jouw zelf. Geen wapperende manen, geen klinkende namen. Wel een hand in eigen boezem. Slik je eigen speeksel in, zeg ik, zoals je gewend bent. Adem niet in mijn vierkante meter. Geen zoenen in mijn nek nu. Geen strijkbout tussen satijnen lakens. Laat mij. Knoop het touw rond mijn enkel los, als je zo gaat. Ik zal niet opgaan in de lucht. Het gesprek is een strooptocht. Mijn hek heeft puntige toppen, als de duivel zijn staart. Want kwaad bestaat.
Ik schrijf nog steeds. Ik maak mij niet druk om kwaliteit, enkel om te kanaliseren hetgeen van mij is en mij teveel is. Mijn nieuwe muze is een zachte, subtiele muze, die zich verstopt, als een zeemeermens. Af en toe komt hij aan land, maar is daar totaal niet thuis is en verdwijnt weer in de golven. Schichtig, veelzijdig en schubbig en
Vinnig
Zeg het waarop het ligt
Ik droom van lang haar dat mijn borsten bedekt
Ik verzucht de afwezigheid van parelmoeren schubben en een staartvin
Rots in de branding:
op land en ter zee,
vlieg ik zonder vleugels
Ik ben wars van onopgeloste raadsels, maar als ik er een heb kunnen oplossen, haat ik de oplossing.
Ik ben mijzelf kwijtgeraakt en je kunt je niet voorstellen, hoe erg het is te leven als een soort afschaduwing van jezelf. En het bewustzijn daarvan is misschien nog wel erger.
La douce France: het is fijn in een land te zijn waar niemand je moedertaal spreekt. Het dwingt je een ander mens te zijn dan je voorheen was.
Reims, France: fragment uit een oude agenda 1995/1996
© Muriel Van Peteghem