Ook dit zijn koekjes van eigen deeg,
als wij praten over de maan en moeders
zonder kinderen.
We kunnen pas vrij zijn als er een hek staat
om ons domein.

Fris groen en een verlegen blik in jouw leven.
Ik glimlach, zonder hoofd. Ik droom niet meer
dat het lichaam gesluierd is in mooie praatjes.
De koning van de golven en diepten van de oceaan is ons gewillig.
Eer wij elkaars geheimen kennen, wikkelen wij verder.

Een plein is geen straat – Mijn god, waarom hebt u mij verlaten?
Waar was jij toen ik jouw kruis had willen dragen? Ik stop met vragen
– sommige dingen kan je van een ander niet verlangen.
Jij met al je emmers water hebt mijn vuur aangewakkerd.

Plankgas. Een nachtbril en een glimlach zijn mijn gezellen.
Nog zoveel te verwijzen, in het land van de levenden.
Geestig denk ik terug. Jouw hond draait rondjes, wetend waar naartoe.
Je zult zien: boomtoppen staan nooit alleen in de wind.

~ voor Marita

© Muriel Van Peteghem, december 2013