Ik ben het.
Ik vertel je van te voren
wat je niet meer weet:

Jij bewaakt. Magische schatten die ik niet zie.
Ik beschouw met open mond.
Bescheiden objecten. Dingen
die er ook mogen zijn.

Vreemd – jou te horen over geheime liefdes
en andere tragische verhalen
op het ritme van de stoeptegels
die nog wel eens haperen

We staren naar de deurklink.
Het uurwerk heeft een snor –
ongelijk getik. En een kleine woordenschat,
en dat het allemaal wegglijdt.

Geen zin is meer compleet,
zonder ’t klapwieken van je arm.
Je hebt nog dat orgaan dat prikkels
in gewaarwording vertaalt.

Zoen me nog maar niet, buiten
de muren van dit huis
In mijn nachtdromen
zie ik je rug, onder afgeronde schouders

Tijdens bijten in knapperige kippenpootjes
brak het hoekje van haar rechtervoortand weer
af. Voor jou links.

De oranje marinade nog op haar kin
begon het vloeken, zodat jij de duiven
op de dakrand zag
wegvliegen

Jij weet niet dat zij weer drie is
en een oom haar in vertrouwen zegt
dat het hun geheimpje is