Gezoem in mijn boezem blijkt lastiger dan zingen.
Het is precies zoals jij zei dat het zou zijn:
ik heb een verlegen hart. Niet alleen vanmiddag,
maar in deze eeuwigheid.

Ik weet dat ik zal leren hoe grote jongens rennen
en hoe te huilen met wolvinnen.
Terwijl ik op haar rug zit, zoekt ze haar kinderen.
Amechtig hijgt ze – een heuvel.

Ik draag dit lied op aan Venus en aan de man met de revolver
onder de passagiersstoel. De wolvin kijkt onrustig links
en rechts. Natuurlijk werkt het niet optimaal in een wereld
waarin resultaten gemeten worden.

Tussen haar schouderbladen schokt ze. Maar voor mij
was het anders. De wenteling kwam
toen ik besloot om valsheid in geschrifte te plegen en
blauwe kaas te eten tussen het gebladerte.

© Muriel Van Peteghem

Als je hier eenmaal bent geweest
wil je altijd terugkomen, zegt de boerin

Vinnen glimmen. Water is welwillend.
Een boer houdt van zijn vee.

Er zijn slechts vier stieren over
en wezens half vrouw, half vogel of vis

In het jaar van de Friese roodbonte koe luister ik
naar sprookjes over zeemeerminnen

Hun betoverend lied klinkt:
de beste melkkoeien zijn altijd de baas

Maar er komt een moment
dan gaat het dier naar de slacht

Als je vleugels beschadigd zijn,
neemt de wind je willoos mee
zingen ze zacht

Leven is leuk.
stop ik
mijn neus
in de geeuw
van mijn Siamese kater

Kortstondig
Ik kan alles wat ik wil.
stoeien tandjes in mijn huid
met snedige snorharen
Bacteriën ademen verlegen
hallo

De wereld is mijn leraar.
draagt de Liefde zorg voor
huisdieren
en is een stinkbek stiekem
ook lekker