Tel tot tien
Tel tot honderd
Tel de tijd
Die je niet meer hebt
Het is zinloos
Al lang niet meer van horen
zeggen anderen – zeggen
de buren, who cares-I do
Tel je wind
Bereken de storm
Tel de tijd
Die je niet meer raakt
Tel je zegeningen-I do
Als de vader van mijn moeder
en zijn dochter moeilijk doet
dan ik weer: who cares, je m’en fous
– Waarom slikken we oesters in een keer door? Levend!
– Ik ben een clown zonder rood, steek je neus in mijn uitlaatklep
– Van al wie niet durft, van al wie verloren heeft
– Kinderen zitten mooi, in gesteven kleren. Trek ik stuipen, ledematen krullen en kruipen
– Een keer kreeg ik de sleutel van het ziekenhuis en hing er een gordijn tussen mij en een gepelde motorrijder
– Een alziend oog kijkt hoeken in de salon. Nee-nee, geen camera, maar zo een in een piramide, van de God met de handen boven de lakens
– De Krokodil uit het kinderliedje, dat ben ik, ik weet het zeker
Een voor een komen ze terug, lussen in tijd en mannen in de ruimte. In de week dat Roger Hanin overleed, huilde ik weer een beetje. Om jou. Parijs zal nooit meer hetzelfde zijn. Niemand die meer weet ‘que tu étais mon Navarro’, gelinkt door het getal dat alles aan elkaar verbindt en dat jij je moeder verloor in hetzelfde gewricht als ik mijn vertrouwen.
Herinneringen zoemen als gonzende stemmen, een klok likt langzaam de tijd en de verwarming smelt. En terwijl Mitterand nog altijd herinnerd wordt met een bibliotheek en een dochter die niet in de boeken stond, is er voor mij verder niets meer. Dan de belofte dat Engelen luisteren. En dat grafrechten betaald worden door iemand. En er een god is die blij is dat zijn naam niet genoemd wordt.
© Muriel Van Peteghem
En ik erfde eindelijk van mijn vader de eigenschappen van Hermes. Veel te laat. Ook deze week. Ik heb er lang op gewacht, zonder te weten. Mijn vader had het gelijk over dieven, maar de vleugels op mijn hoofd klapperden. Voor mij gaat het om behendigheid. En natuurlijk begeleidde hij de tot dan nog dolende zielen. Wat heerlijk om de uitverkorene te zijn die mag reizen tussen 3 werelden. Al ben je nergens veilig als je het vuur steelt.
Is het een schrale troost dat ik met hem kon communiceren? Ja! De eerste in lange tijd die zei dat ik aan hem deed denken. En dat ik lief was, op dat moment nog niet bekend. Lange tijd keek ik in de ontspiegeling. Moeilijk om dan te weten wie je bent. Als de kaarten verkeerd geschud zijn en de nieuwe maan een jeugd op zich laat wachten. De elementaire deeltjes zijn er. Alleen is het nog niet zeker of ik wel genoeg ruimte inneem.
Tatoeages kunnen niet vereeuwigen
hoeveel ik van u houd
Toch zou het handig zijn met naald en inkt vast te leggen
dat wij zijn getrouwd
Als bewaker van een schat
denk jij dat ik jouw vijand ben
Het is tijd vaarwel te zeggen
voordat ik jou niet meer herken
Toen grootmoeder bijgeschreven werd
in de palm van Gods hand,
verschool ik mij achter een grote zonnebril
om niet te kijken in de ogen van die man
En als u mij nu vraagt
hoe het verder is gegaan
Rest mij enkel te zeggen:
u heeft het goed verstaan
In tijden van paard en wagen
langs grassig groen
Een beek stilstaand spiegelbeeld
een man met een hand
een mond en een dikke sigaar
tussen tanden of vingers
met zo’n bril en een hoed
met een buik die overhelt. Een beetje
Hij rookt woorden uit een verre hemel
Mijn adem is zonder zuurstof
De natuur bekommert niet
bij snelle sneeuw
De wind maalt niet om
een beetje kou
in mij
populieren rimpelen mee
en zeggen niet het maakt niet uit
de wildernis heeft ook niet gewild
dat ik er kwam
Op de dag dat ik van details ben gaan houden,
schalde ik als een kogel door de kerk:
Lettersierschildpad! (Trachemys scripta)
De schoonste plastron is voor zondag
Daarom ploeterde de schildpad zich
op zijn rug, in de doopvont
Afkoelen gaat zo gemakkelijk. nog niet.
Daar lig je in vaders armen. Traag.
boven de beenplaten. Waar plechtig water
spat
gereed om herboren te worden. Dan
drink ik braaf
mijn schoolmelk. En men ontdekt
dat een schild andere doelen dient
De Fonteinman sprak – Amen.
Zo zei hij: het gaat er niet om hoe snel je bent,
maar dat je je doel bereikt
Mijn zus en ik, vroeger
noemden wij de wind
Jan. Jan de Wind
Later werd hij naamloos,
benauwd. Zoals vele herinneringen
zonder gezicht
De zoelte fluistert mijn geheimen
weg. Voor meisjes
is het nog erger, als ge een meisje zijt
op het moment van schaapjestellen
en Barbie’s blaasbalgje
slikt de draak de laatste wol
dekens en het vuur
van ongedierte warmen mij
in de vroege nacht
nu heeft hij zin in mens
het schubbig monster wil koningsbloed
de lancering is net op tijd
want bidden tot heiligen en machten
helpt. altijd. hij met zijn zwaard
maakt kopjes kleiner
voor een diepe slaap
besluit ik een regenboog te leggen
van Mars naar Venus
misschien dat papa morgen dan wel
de goede kleur sokken uitkiest
