Een voor een komen ze terug, lussen in tijd en mannen in de ruimte. In de week dat Roger Hanin overleed, huilde ik weer een beetje. Om jou. Parijs zal nooit meer hetzelfde zijn. Niemand die meer weet ‘que tu étais mon Navarro’, gelinkt door het getal dat alles aan elkaar verbindt en dat jij je moeder verloor in hetzelfde gewricht als ik mijn vertrouwen.
Herinneringen zoemen als gonzende stemmen, een klok likt langzaam de tijd en de verwarming smelt. En terwijl Mitterand nog altijd herinnerd wordt met een bibliotheek en een dochter die niet in de boeken stond, is er voor mij verder niets meer. Dan de belofte dat Engelen luisteren. En dat grafrechten betaald worden door iemand. En er een god is die blij is dat zijn naam niet genoemd wordt.
© Muriel Van Peteghem
En ik erfde eindelijk van mijn vader de eigenschappen van Hermes. Veel te laat. Ook deze week. Ik heb er lang op gewacht, zonder te weten. Mijn vader had het gelijk over dieven, maar de vleugels op mijn hoofd klapperden. Voor mij gaat het om behendigheid. En natuurlijk begeleidde hij de tot dan nog dolende zielen. Wat heerlijk om de uitverkorene te zijn die mag reizen tussen 3 werelden. Al ben je nergens veilig als je het vuur steelt.
Is het een schrale troost dat ik met hem kon communiceren? Ja! De eerste in lange tijd die zei dat ik aan hem deed denken. En dat ik lief was, op dat moment nog niet bekend. Lange tijd keek ik in de ontspiegeling. Moeilijk om dan te weten wie je bent. Als de kaarten verkeerd geschud zijn en de nieuwe maan een jeugd op zich laat wachten. De elementaire deeltjes zijn er. Alleen is het nog niet zeker of ik wel genoeg ruimte inneem.
