Show don’t tell
Een zondagmorgen in februari
Simon & Garfunkel met de klok mee
Rode besjes en ananas compenseren elkaar
Een blauwe badjas en Heinekensokken in de kleuren van bier
Koffie en zelfgebakken brood kietelen de organen
Geen katten, geen kater en behoefte aan seks onder de huid
Dan maar huis-aan-huis-blaadjes lezen
En in woorden zeggen dat er water vloeit onder de brug

Bij het eerste obstakel
heb ik zin
om jou af te sturen
op een bermbom,
maar je zit in je bootje
zonder rijbewijs
ik zeg: het ligt aan mij

en jij ook
ik ben het die conclusies
trekt – mijn warrige haren leiden af,
ik knijp tegen fel licht
het metaal steekt in de rots
en ik blijf naakt zitten
op de strandkeitjes

mijn borsten spelen nog
voor even in jouw handen.
we grappen al dagen
niet meer over goudvissen
die zichzelf steeds herontdekken.
regenwormen
schuwen de zon overal waar ik tuur,

spoort de liefde. jouw ogen
staren naar de muur
kruis de degens
open je keel

Is het koud, als ik jouw mond
op de ribbels van mijn vingers
streel
Het zijn mijn woorden

Is het koud, als jij weggaat
nietsvermoedend de hoek
om mijn oksel
weg druppelt in mijn haren

Warm je aan mij, als ik jouw
rillende lippen met gekrulde handen
streel
Het zijn slechts woorden

Toe, blijf, blijf nog even
Voordat ik. Nadat ik jou

© Muriel Van Peteghem, 2005

hartruis door takken
maancirkel staat aan
een kant van jou
een kant van mij

luister niet
want zijn taal spreekt
anders

je zou er toch
alleen maar
gekwetst door worden