Sitting on the Dok of the bay
Ik woon in Gent-Noord. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de wijk waar ik nu woon, Tolhuis – tussen Sluizeken en Muide – nog niet kende. Met mijn ouders bezochten we meestal de zuidkant van de stad en natuurlijk het historische centrum. En we woonden in Sint-Amandsberg.
Smetvrees
Deze wijk hangt aaneen van tegenstrijdigheden: huisvrouwen met een een vorm van smetvrees spuiten op het voetpad hun tapijt schoon met een tuinslang, ze schrobben hun halletje grondig met de voordeur open en ze zemen de ramen wekelijks. Anderen daarentegen legen hun auto op straat of sluikstorten huisvuil in de goot waar je bij staat.
Ik moet een beetje wennen aan de vele Turkse vlaggen aan de balkons van buurtgenoten. Nationalisme is aan mij niet besteed. En dat ik niet weet wat de Bulgaarse winkel om de hoek verkoopt, vind ik ook niet fijn, merk ik. Alleen opschriften in Cyrillisch schrift.
Laatst zag ik een man zijn (?) vrouw trappen op straat. In Amsterdam zou iedereen hier gelijk iets van gezegd hebben, maar hier kijkt niemand op of om. Net toen ik er iets van wilde gaan zeggen – keek hij me aan – hield op en liepen ze weg. Ik droop af…
Voordeur open
Uiteraard zijn er ook leuke kanten aan dit volksbuurtje. De vele ’tokootjes’, bakkers en restaurantjes uit alle windstreken. De sociale controle hier geeft een gevoel van verbinding. Je kan hier je voordeur met een gerust hart laten openstaan!
En wat ik ook fijn vind, is dat mijn buurt tegen de havens aanschurkt. Lelijkheid wordt schoonheid ‘on the docks’. Recent, 26 oktober 2016, huldigde de Stad Gent de Schipperskaai (zie foto’s hieronder) in als promenade voor fietsers en wandelaars. Ook de havenkranen kregen een vaste plek. Als uit de kluiten gewassen insecten kleuren ze het landschap.
Ik hoop dat het ruige karakter ervan en de rust die hier heerst nog een tijdje bewaard kan blijven. Echter, de bulldozers rukken al op om de bouw van moderne luxeappartementen voor te bereiden…
