Zen zijn met João

Op een van mijn avondwandelingen door Gent, waarbij ik zoals gewoonlijk mijn neus volg, zag ik hem zitten. João. Toen ik hem in het oog kreeg, zat hij op ‘zijn’ bankje, precies in de zon. Het licht reflecteert zijn witte gewaad. Zo wist ik dat ik in het Muinkpark aanbeland was. Ik had al kennisgemaakt met deze bijzondere man via een filmpje op Facebook.

Ik ga in een park altijd even bij een boom zitten. Op de wortels of met mijn rug tegen de stam. Een van de weinige dingen die een stadsmens kan doen om even bewust de verbinding te voelen met Moeder Aarde. “Leuk dat ik naast je mag komen zitten,” zeg ik tegen João. “Je hebt de energie van een boom. Verankerd en stil.” João antwoordt: “Ja, ik ben in rust. Het komt zelfs regelmatig voor dat er vogels bij of op mij komen zitten.”

Iedereen beroemd

Recent besteedde ‘Iedereen beroemd’ een item aan João, de van oorsprong Nederlandse, in het wit geklede stadsmonnik in Gent. Inmiddels is hij een lokale beroemdheid en alleen daarom al zou ik hem zijn rust willen gunnen. Ik aarzel even, maar stap toch op hem af. Stadsvoertuigen brullen als wilde dieren op de achtergrond en vogeltjes fluiten een eerbetoon aan de lente. De vooravond stopt de tijd en vangt mij in een magisch moment.

Ik ben op zoek naar mijn roots en naar de ziel van de stad Gent. Wat maakt deze stad voor jou een bijzondere plek?

“Niets. Ik ben hier. Dat is alles. Inmiddels kom ik al 3 jaar op dit bankje zitten. Ik ben in al die tijd zelfs nog nooit het centrum in gegaan. Ik kom iedere ochtend naar dit park en ik slaap hier in de buurt. Mensen nodigen me uit bij hen thuis en wassen mijn kleren. Hiervoor heb ik in vele landen gewoond. En ik ga pas weer weg als ik voel dat het tijd is om op pad te gaan. Weet je, Muriel, het maakt allemaal niet uit. Waar je bent, of wie je bent in de ogen van iemand anders… Het doet er niet toe.”

Zachte handen

“Ik zeg ‘ja’ op alles wat er op mijn pad komt. Ik heb geen verwachtingen en ga altijd mee met de bewegingen die het leven me aanreikt,” legt João uit. “We zijn allemaal al verlicht, maar we zien ons eigen licht niet. We willen naar die ‘verlichting’ toe, maar het is geen bestemming.”

Ik schrik als hij mijn hand vastneemt in de zijne. Het voelt raar. Een deel van mij is nog steeds geconditioneerd om vreemde mannen te wantrouwen. Deze man heeft zachte en schone handen. Dat verwacht je niet van iemand die buiten leeft.

Gehechtheid

Ik begrijp het principe van dualiteit en non-dualiteit. En toch is dit niet voldoende om een gevoel van balans te ervaren.

“Ik baal er weleens van – als mijn lichaam weer honger heeft, dat ik moet eten. Mijn kinderwens verwart me. De biologische klok tikt harder als je een 40-jarige vrouw bent, zonder partner. Ik erger mij soms aan mijn gehechtheid aan plekken, spullen en mensen of aan de verwachtingen die ik voor mijzelf en anderen heb. Ik snap hoe het werkt en toch ‘lukt’ het niet om deze struggles los te laten.”

João: “Je bent er al. We zijn onderweg. Het leven is als een lange wandeling. Je kunt er niet sneller of langzamer naartoe dan dat je kunt. Alles wat je weet en wat je niet weet, is van belang op dit moment. Het is precies goed. De dingen die gebeuren zijn een resonantie van wat er in jezelf gebeurt. (Zo binnen, zo buiten – red.) Zo trek ik bijvoorbeeld geen agressie meer aan. Ik ben al jaren bezig met meditatie en ik heb wat er in het verleden is gebeurd en de verwachtingen voor een toekomst gezuiverd. En iedere dag dat ik hier zit doe ik dat weer opnieuw. Vrede sluiten met jezelf in het huidige moment.”

Namaste

“Ik heb een prachtig leven. Alles wat mij toekomt, komt vanzelf op mij af,” zegt João, die me sterk doet denken aan de Kerstman. “En ik zal nooit te laat komen. We hoeven alleen maar te zijn en te ademen. Iemand zei een keer ‘Namaste’* tegen mij. Ik zei toen dat ik niet wist wat dat betekent. Hij was in shock. Hoe kon ik zo spiritueel zijn en niet weten wat deze begroeting betekende? Spiritueel? We zijn allemaal spiritueel, want we zijn hier.”

Later die avond trek ik een kaart:

* Namaste, hindoeïstische uiting van respect. Het betekent letterlijk: ik buig voor jou.

© Muriel Van Peteghem, 9 mei 2017