Richting München, dacht ik

Dag 2, deel 2

Algemeen gevoel? Ik ben positief gestemd door het super lekkere weer. Ik had het echt niet verwacht eind september in het midden en Zuiden van Duitsland. Een beetje plakkerig in motorkleding, maar eenmaal op een terrasje in het zonnetje hoor je mij niet meer klagen.

Primaire levensbehoeften

Ik baal er wel een klein beetje van dat ik elke dag met name bezig ben mijn primaire behoeften proberen te bevredigen: slaapplaats, eten, plassen en internet. Ik heb mijn reis goed voorbereid, maar daarbij de focus gelegd op de verkeerde dingen. Ik heb nu bijvoorbeeld nog geen flauw idee of ik door een tunnel Oostenrijk door moet of door verschillende bergpassen. Waarheen leidt de weg…??

Vandaag ga ik naar München rijden. Omdat de stad is overgenomen door bezoekers van Oktoberfest, wil ik deze stad graag mijden. Ik had meerdere verzoeken gedaan om in München te couchsurfen (via internet regelen dat je bij iemand op de bank slaapt), maar overal hetzelfde antwoord: de herberg is vol door Oktoberfest.

Dear Muriel, I changed my couch surf profile to “coffee or drink” but, if you need a couch in Munich after the next three weeks – you always can ask me. It´s just stupid now due to the Oktoberfest. But once in your life – you should go there, too 😉 Sid.

Ik dacht het niet Sid.

Hüpsche klederdracht

Ik zie het al voor mij lange rijen tafels, iedereen ingehaakt om zo samen mee te lallen met superslechte Schlagers, bier klotst aan alle kanten over de veel te grote pullen. Vrouwen in hüpsche klederdracht waar hun tieten uit floepsen doen alsof ze het grappig vinden dat ze voor de honderdste keer in hun billen geknepen worden. Bah! Okay, München dus overslaan.

Salzburg

Ik heb mezelf voorgenomen om het vandaag rustig aan te doen, maar aan de andere kant lijkt het me wel lekker om vanavond in de buurt van Oostenrijk te zijn. In Salzburg bijvoorbeeld. Vanuit Wertheim op naar Würzburg. Daar helaas geen internetcafé gevonden en ik ben er inmiddels ook achter dat alle voertuigen met twee of meer wielen geen Deutsche Stadtmitte inkomen. Overal verboten in te rijden of eenrichtingsverkeer dat je de stad uitleidt.

Te laat

Veel te lang in Würzburg rondgehangen. Ik heb me niet gerealiseerd dat ik al laat vertrokken was die dag en dat ik nog ongeveer drie honderd kilometer voor de boeg had. Ik kwam aan in omgeving München, om erachter te komen dat er door Oktoberfest in de hele wijde omtrek écht geen Schlaffplatz meer te vinden was. Verder rijden is de enige optie. Bij een tankstation liet ik mij vertellen dat er nog wel een camping in Prien (am Chiemsee) te vinden was. Dat was dus nog zeventig kilometer rijden. Er zat niets anders op. Geen internet, geen campingboek.

Gods wegen

Ik moest blind afgaan op het advies de Tankstelle-bediende. Het werd al gauw donker. En koud. Overdag is het leren pak te warm, maar ’s avonds op de Autobahn is het toch echt te koud. Ik had geen zin om af te stappen om me warmer aan te kleden. Ik had bovendien ook nog een knagende maag. Geen tijd te verliezen dus. Ik scheur dus in het donker over Gods wegen tot het lot ingrijpt en slecht aangekondigde werkzaamheden me op het laatste moment dwingen om een afslag te nemen richting Rosenheim (11 km). Hetgeen niet bepaald op mijn route lag.

In der Mitte von Nirgendwo

Al gauw kwam ik terecht in der Mitte von Nirgendwo. Een kleine slingerweg midden in een groot donker bos, waar mist begint op te doemen. De lokale bevolking rijdt hier meer dan tachtig en dus was ik elke keer als ik iemand in mijn spiegels zag kort daarna ook weer snel helemaal alleen. Ik heb veel gebruik gemaakt van groot licht (voor het eerst in mijn leven, geloof ik) en ik denk dat ik af en toe hertenoogjes mij aan zag staren. Ik begon gebedjes te prevelen en daardoor besloeg mijn helm.

Hemels schijnsel

Toen ik van de kou en van de angst begon te beven, ontwaarde ik in de diepte van de nacht een scherpe Kurbe nach links. De bocht om was daar ineens: Gasthof Flötzinger-Bräu. In een hemels schijnsel. Het was ineens ook weer warm in mijn verkleumde ledenmaten. Ik hoorde violen spelen en engelen zingen. Het kon me niet schelen hoe duur het zou zijn, of ik voor een overnachting mijn ziel aan de duivel zou moeten verkopen. Ik zou die nacht in Gasthof Flötzinger-Bräu verblijven. Ik parkeerde mijn motor voor de enige brandweerkazerne in de omgeving (kon ik toch ook niet zien in het donker!).

Ik meldde mij bij de receptie, nog één stap verwijderd van een warme douche en een veilig en schoon bedje, met een echte matras.

Ik kon toen nog niet vermoeden dat er een kerk pal naast Gasthof Flötzinger-Bräuze stond, ook niet dat ze in deze regio op de ‘on-christelijke’ tijd van zes uur naar de mis gaan en dat de koster aan het touw van het klokkenspel hing vanaf een uur of half zes.