Piepjes en bliebjes vullen de zaal. Mevrouw Luit, die eigenlijk Kluit heet, legt het gewicht van haar kin op de nekkraag. Ze knijpt in de driehoek die boven haar bed hangt. Haar man, de zeebonk, heeft één been in het gips. In hun infuzen wisselt het gedruppel elkaar af, tegen het ritme van hun hartslag in. Als een lekkende dakgoot aan het eind van een regenbui.
Vroeger was zij de mooiste van de Watergraafsmeer. Een wulpse Brigit Bardot met blonde krullen als een porceleinen pop. Zeebonk kon het niet hebben als mannen naar haar keken. Wie het waagde met haar een praatje te maken, kwam hem tegen op een onverwachts moment. Indien nodig schoof hij zijn jasje opzij om de kolf van zijn pistool te laten zien. Met zomers weer vertellen zijn tattoeages de rest van zijn levensverhaal.
Mevrouw Luit werd zwanger op haar 17e. Alles wat ze op de huishoudschool leerde, kon ze gelijk in de praktijk brengen. Katarina noemden ze hun eerste kind. Net als mevrouw Luit zelf. Dat was zijn idee. Al gauw volgden er nog twee: allemaal meisjes. Ze genoot van het moederschap. Met de bordeauxrode kinderwagen op hoge wielen schreedt ze als een pauw met open verentooi door de buurt. Ze wist niets van de vrouwen in de havens van Buenas Aires, Caracas of Santo Domingo.
Toen Katarina een jaar of acht was, besloot Zeebonk de internationale vaart gedag te zeggen. Hij ging werken in een slachterij en sjacherde en versneesde links en rechts. (Versnesen is Amsterdams voor: gestolen goederen verkopen). Hij belandde in de bajes. Een jaar of twee was mevrouw Luit alleenstaande moeder. Om financiële redenen zijn ze erna gescheiden. Het huis staat nu op haar naam: K. luit. De ‘K’ heeft hij weggekrast met een priem.
Als ik ze leer kennen, zit Zeebonk hele dagen in het midden van de driezitter. Uitgelijnd voor de grootste thuisbioscoop die ooit zag. Mevrouw Luit sorteert elke dag de medicijnen in de vakjes van de dagen en uren van zijn pillendoos. Lekkende darmsyndroom. Hij weigert te stoppen met roken — ‘Dood ga ik toch wel’. De bronskleurige zeemeermin, die met haar handen en staartvin het glazen salontafelblad en zijn kop koffie draagt, heeft een stijve nek voor de eeuwigheid.
Moeizaam wendt Zeebonk zijn gezicht van de schuine hang-tv boven zijn hoofd naar haar. — ‘Wanneer ga jij excuses maken voor wat je bezielde?’ Mevrouw Luits adem stopt. En dan een soort opvlieger. Onhoorbaar reguleert ze haar ademhaling. Liegen is haar tweede natuur geworden. Over bijverdienen naast de bijstand, over de wietplantage op het kamp van haar dochter, over Harry.
Commentaartjes over route en rijstijl bleven die dag uit. Een gewoonte die erin sloop als ouderdom. — ‘Wie is zij?’, klinkt het ineens. ‘Wat wil ze van je? Jullie hebben het wel héél gezellig. Het valt wel op hoe vaak je ineens vroeg op pad gaat!’ Mevrouw Luit vuurt vragen af als een AK-47. Ze kan zich niet voorstellen dat een vrouw van karpervissen houdt.
Zeebonk springt uit zijn vel: ‘Waar heb je het over?’ Een paar hectometerpaaltjes bleef het stil. — ‘Nou, je wil nooit gestampte muisjes op je brood’. Zeebonk is ook niet gek. Met zijn intuïtie is niets mis. Hij weet ook wel dat zij al jaren de koffer induikt met Harry. — ‘Goed verhaal,’ sneerde hij terug. ‘En je moet godnakedetyfus leren dat dat manipulerende huilen niet werkt.’ Toen werd het wazig voor zijn ogen en trok hij met een rechtsdraaiende ruk aan het stuur.
Mevrouw Luit speelt Candy Crush. Zeebonk kijkt ook op zijn telefoon. Bij zijn grote handen lijkt zijn iPhone 6 een After eight-chocolaatje. Vliegtuigstand uit. — ‘Dag. Vandaag stopt uw abonnement. Stuurt u de apparatuur die u van ons in bruikleen heeft terug? Kijk op ziggo.nl/terugsturen hoe dat werkt. Alvast bedankt, Ziggo.’ Het puntje van zijn tong ontdekt wat opgedroogd bloed in zijn mondhoek. In het bed tegenover zijn vrouw ligt de patiënte op sterven. Het gordijn omsluit haar hoek van de kamer. De familie is gebeld om met spoed te komen.
2021 © Muriel Van Peteghem
Foto van Frederic Köberl via Unsplash