De donkere kamer was ooit een garage om de auto in te parkeren. De twee ramen tot aan de grond ter vervanging van de poort. De tl-lampt zoemt. En hapert. Een ritmisch getik loopt gelijk loopt met seconden en dwingt mijn geduld af. En dan blijft de lamp branden.
De voorraad eten ligt hier. In de bureau: Madeleines en bokkepootjes, maar ook weckpotten met bonen of mirabellen en in de diepvriezer in de onderste lade de Cornetto’s van het IJsboerke die gemakshalve hoorntjes genoemd werden.
Maar ook stond hier de rekenmachine, de telefoon en alle andere zaken die nodig waren om de boekhouding te doen. Deze ruimte bevat schatten die ik als verkoopster in mijn winkel verkocht.
Ik had op een retro metalen puntenslijper 1000 BEF (Belgische franken) geschreven met een permanente marker. Niet iedereen in mijn familie kon dat waarderen. Ook een grote doos met potloden kostte 1000 BEF. Alles van waarde kostte 1000 BEF, een voor mij onvoorstelbaar groot bedrag.
Op zo’n brievenweegschaaltje woog ik spijkers. ‘Spiejekers’ zei ik dan, zoals een echte Vlaamse winkelmadam. In Vlaanderen zeggen ze nagels. Een nagel aan mijn doodskist. Hij heeft nog geen nagel om zijn gat te krabben. De weegschaal met meer dan 500 gram nagels bezwijkt onder het gewicht.
2017 © Muriel Van Peteghem
Foto van Ömer Haktan Bulut via Unsplash