Dag 3 (21 september)
Soms zijn er van die dagen die gewoontjes zijn. Prima, maar niets bijzonders. 21 september is zo’n dag. Ik heb het een beetje gehad met het kilometervreten op de Autobahn, dus ik besluit om rustig over kleine wegen zigzaggen en te stoppen waar het naar koffie ruikt.
Infuusfles
Zo heb ik Rosenheim verlaten om te stoppen in een dorpje dat Bad Endorf heet. Het cafeetje waar ik op het terrasje ga zitten is blijkbaar het centrum van het dorp. Terwijl ik daar zit komt het hele dorp langs en zelfs de honden wisselen de laatste nieuwtjes uit. Verder komt er terloops ook nog een ambulance langs en niemand kijkt op als een lijkbleke vrouw van rond de zestig aan de infuusfles op het brancard het café wordt uitgereden. Alsof elke dag iemand vanuit deze gelegenheid richting ziekenhuis wordt begeleid. Het stoplicht staat op rood, het stoplicht staat op groen, in Bad Endorf is elke dag wat te doen. Ik vraag of er een internetcafé in de buurt is en ook dat is er, aan het einde van de straat, verstopt in de Buchhändlung. Drie uur daar doorgebracht om het thuisfront op de hoogte te houden van mijn wel en wee en om dit blog bij te houden.
Deze pittoreske plaatjes zijn geschoten net na Prien am Chiemsee. Een prachtig groot meer, de Chiemsee, maar snel (kein Problem!) weg daar, want het is mij te toeristisch en snobistisch. Na Chiemsee zijn er meer en meer heuvels.
Oostenrijk in zicht
Wegen meanderen door het landschap en ik slinger mee. Ineens zijn doemen er bergen op. Hoge toppen gehuld in mist. Prachtig. Ik heb geen idee welke bergen dit zijn (note to self: checken welke gebergte dit is), maar ik vermoed dat het Oostenrijkse bergen zijn. Dat stemt mij tevreden. Ik nader weer een ander land. Ik ben nog nooit in mijn leven in Oostenrijk geweest! Verder naar Traunstein. Daar even koffie drinken (mit Kirschentorte) in die Altstadt. Het is al rond zessen als de ‘chef de mission’ in mijn hoofd mij maant tot doorrijden naar Salzburg.
Salzburg
Zo rijd je in Beieren, ineens ben je in Oostenrijk. Lang leve Europa met de open grenzen! Gelijk even tanken en wat schetst mijn verbazing… Benzine is spotgoedkoop! Voor super bleifrei 1.03 euro per liter. Ik tank vol en dat kost mij zeven euro nog wat. Nou ja!
Oktoberfest
De jeugdherberg die ik heb uitgezocht is vol. Mijn mond valt open als blijkt dat dit wederom in verband met Oktoberfest in München is. München is zo vol en Oktoberfest zo populair dat degenen die geen verblijfplaats hebben kunnen vinden, met de trein van Salzburg naar de Beierse stad pendelen. Seriously?!? Ik word doorverwezen naar een hostal buiten het Zentrum en met frisse tegenzin (de maag is al behoorlijk aan het rommelen) ga ik op pad. Het Jungehotel aan de Aigenstraße 34 is een oud schoolgebouw.
Nonnen
Ik vermoed een seminarie, want het ruikt er naar een nonnenklooster. Op zijn minst zit er een geestelijke in het bestuur, want meisjes en jongens mogen niet samen slapen. De mannen hebben hun verblijf in een ander deel van het pand, zodat er geen ‘ongelukken’ kunnen gebeuren of dat we ook maar in de verleiding zouden kunnen komen. Als ik de lakens in ontvangst neem, meld ik de receptioniste bemoedigend dat ik mijn handen die nacht boven de lakens zal houden. Ik slaap in een dormitorium met vier bedden. Ik hoop erop dat ik alleen blijf. Op het moment dat ik ‘Two and a half man’ in het Duits nagesynchoniseerd, zit te kijken, komt de Amerikaanse Maddy van 19 uit Oregon binnen. Shit, geen privacy. Aan de andere kant, toch fijn dat mijn hardop in mezelf gepraat nu door iemand gehoord kan worden.
Babbelen
Maddy reist een stukje door Europa met haar broer John en ze vragen mij of ik met hun in de stad iets wil gaan eten? Waarom eigenlijk? Ze hebben de hele avond hun mond niet opengedaan en dat heeft op mij het effect dat ik heel veel ga babbelen. Ik zal jullie niet vermoeien met het verdere verloop van deze saaie avond.
Vanmorgen heb ik Salzburg bij daglicht even wat beter in mij opgenomen.
Salzburg heeft duidelijk een rijke historie. Het is prachtig gelegen tussen bergen en ik zit nu op een terrasje dat aan de voet ligt van een grote rots (Mönchsberg).
Het is mij naar motormuismaatstaven iets te sjiek. Ook valt dat het hier niet bepaald multi-culti is. Mensen zijn wel heel aardig en behulpzaam en dat is voor mij ook heel belangrijk.
En nu ´en route´ naar Villach…
