Muriel, de motor en de mannen

Overal waar ik kom reageren mensen steeds verbaasd. De een heeft het over de gevaren van het motorrijden, de ander over het feit dat ik alleen reis… als vrouw. Wwoeoehh! Zolang ík het maar niet gek en gevaarlijk vind!

Woest

Ik moet wel een beetje wennen aan al deze meningen en opmerkingen. Vooral aan de reactie van mannen. Ik kom elke dag wel een koppel tegen waarbij de man naar me kijkt met zijn tong op z’n tenen. Zijn vriendin/vrouw kijkt me woest aan. Zij vindt mij niet woest aantrekkelijk. Elke dag zijn er wel weer anekdotes…

Enkele verraste mannelijke motorrijders zeggen mij gedag bij een tankstation. Dat is gebruikelijk onder mede-motorrijders. In Duitsland verraadt een kenteken waar je vandaan komt, en omdat de man nieuwsgierig is uit welke Duitse stad ik kom, gluurt hij even naar mijn kenteken. Zijn reactie: wow! Ik glimlach hem vriendelijk toe. Best grappig, hij had duidelijk niet verwacht dat ik uit NL zou komen rijden.

Booreiland

Verhalen van het volgende genre spannen de kroon. Het meest gênante moment tot nu was toen ik in Rosenheim, in Gasthof blablaba logeerde. Toen ik eraan kwam en de motor achterliet op de parkeerplaats achter het pand, zag ik dat er een regiment werkauto’s stond. Fel oranje auto’s die je ziet staan bij wegwerkzaamheden. De rijders van deze auto’s waren tijdelijk aangesteld om aan de Autobahn ter hoogte van Rosenheim te werken. Omdat ze ver van huis gestationeerd zijn, verblijven ze met vijftien collega’s in dit gastverblijf, geen idee voor hoe lang. Een paar van deze lieden waren mij bij de receptie al gekruist toen ik nog in mijn rij-outfit stond.

Testosteron

In ieder geval, de volgende ochtend bij het ontbijt had ik de eer om met deze straatwerkers kennis te maken. Veel andere gasten zijn er niet, dus ik krijg alle aandacht. Bij mijn entree in de ruimte, vult deze zich in een seconde met testosteron. Het was alsof ze allemaal zes maanden op een booreiland hadden gezeten. Ik krijg geen hap ontbijt door mijn keel door de blikken van al die geile mannen. Degenen die met hun rug naar mij toe zitten, draaien zich steeds om. Allen glimlachen zoet, alsof ze in mijn gezicht een teken van wederzijdse aantrekkingskracht ontdekken.

Cadeautje

Af en toe boert er een luid. Ik probeer mij zoveel mogelijk te richten op mijn ontbijt en op een klein notitieboekje dat ik had meegenomen. Maar dat mag allemaal niet deren. Het is alsof de mannen kinderen zijn die eindelijk hun cadeautje onder de kerstboom gevonden hadden, maar het van moeder nog niet mochten open maken. Op een gegeven moment kan ik er niet meer tegen. Ik kan geen stap zetten naar het ontbijtbuffet, of mijn kont wordt vanuit vijftien hoeken uitgecheckt. Dus zeg ik in mijn beste Duits: “Zo hebben jullie al een tijdje geen vrouw meer gezien ofzo?”. “Ik voel me geïntimideerd door jullie.” Ik hoop dat deze directe aanpak een verrassingseffect te weeg brengt. In  ieder geval wordt het wat rustiger, doordat ze weer overgaan tot de orde van de dag. Eentje zei nog: “Ja, maar dat komt omdat jij zo hüpsch bent, dat zijn we hier niet gewend”. (En dus kunnen jullie je niet inhouden???) Ik wil nog iets zeggen van ‘ja maar hoe zou jij het vinden als je in mijn situatie zat’. Maar ik houd mijn mond.

Trouwen

Gisterenochtend op Seecamping Berghof kwam de klusjesman checken waarom mijn elektriciteitkastje het niet deed. Wist ik veel dat je op een camping zo’n speciale adapter nodig hebt. Ik gebruik eigenlijk geen elektriciteit, maar bij de receptie werd er mee gepocht dat er ook elektriciteit was op de tentplaatsen. De man was in de weer en toen we er achter kwamen dat er niets mis was met de stekkers lachte hij: “Ach, maakt niet uit hoor dat je dit niet weet, als je straks getrouwd bent, dan hoef je je niet meer druk te maken over dit soort dingen.” ¿Que? Als je mij ergens kwaad mee kan maken is opmerkingen over mannen ´als de oplossing voor al je problemen´. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mannen, maar mijn eigen gezonde verstand heeft me tot nu verder gebracht dan welke man dan ook. Er lopen dus nog mensen rond met deze overtuiging. Ik probeer anno 2009 maar geen link te leggen tussen de leeftijd/nationaliteit van deze man en zijn ouderwetse opmerking, want mensen die dit soort opmerkingen maken overal ter wereld tegen.

Bikers welcome

En dan is er nog de dorpsgek. Is het omdat ik anders ben, dat ik mensen aantrek die anders zijn? Volgens the Secret trek je dingen aan die je zelf veroorzaakt. Ben ik gek, als ik dorpsgekken aantrek? In Tamsweg op weg naar Villach is er een plein met allemaal kroegjes. Eentje verwelkomt bikers met open armen, dus moest ik natuurlijk daar gaan zitten. Mijn helm werd in beslag genomen en schoongemaakt. Waar krijg je die service nou? Ik bestel een colaatje en iets van de kaart.

Der Dorftrottel

Ik zie dat iemand naar me wuift. Het is een man met een grijs baardje en een oorbel. Op het eerste gezicht lijkt hij heel okay, maar ik besluit niet op zijn gewuif in te gaan. Even later zie ik dat hij echt met iedereen gesprekken aanknoopt, constant zit te babbelen en ook blijft zwaaien. Tegen de tijd dat ik aanstalten maak om te vertrekken, kan hij er niet meer tegen dat ik zijn pogingen tot contact zoeken negeer. Hij pakt een stoel en schuift bij mij aan tafel en vraagt tegelijkertijd of hij mag aanschuiven? Huh? Vraag je nou mijn toestemming voor iets wat je net gedaan hebt?? Ik vertel hem dat het mij niet uitmaakt, omdat ik zo ga. Hij probeert me allemaal dingen duidelijk te maken in een onverstaanbaar Oostenrijks Duits en ik ben maar wat blij dat ik hem kan zeggen dat ik hem niet kan verstaan. “Oh, maakt niet uit, ik kan voelen wat je me wilt vertellen”, zegt hij. “Ik had je verkeerd ingeschat, maar nu ik zo dichtbij je zit, zie ik dat je me wel aardig vindt, maar dat je je best doet om dat te verbergen.” Mijn god, waar ben ik in beland?!? Ik laat mijn cola half leeg half vol staan en ik pak mijn spullen in en scheur weg. Ik geef nog even extra gas, zodat hij (hopelijk) met een zwart gezicht van de uitlaatgassen staat te kijken. Je weet wel, zoals in stripverhalen.

Eerlijk gezegd begrijp ik er niet zoveel van. Van dat vormeloze leren pak met laarzen word je nou niet bepaald elegant. Ik draag geen make-up, geen sieraden. Door het constant dragen van een helm zit mijn haar al vijf dagen als een pannenkoek op mijn hoofd. Met stukjes pony als antenne. Ik denk dat het niet zozeer het uiterlijk is dat aanspreekt, maar meer het idee van iemand die ondernemend is en afwijkt van wat normaal gevonden wordt. Zou dat het zijn?

Vrouw

De moraal van dit verhaal. Ik denk dat het heel goed is dat ik deze trip onderneem. Misschien een mooi moment om mijn doelstellingen te onderstrepen: zoveel mogelijk beschrijven wat ik op mijn motortoer tegenkom. Als motorrijder, als reiziger, als vrouw. Tell it like it is… Hierbij streef ik ernaar om de interesse te wekken voor het reizen per motor. Maar ook wil ik stimuleren om te bedenken hoe leuk het is om je dromen te volgen en te doen waar je zin in hebt. Als laatste wil ik het motorrijden voor vrouwen meer op de kaart zetten en een onbedoeld bij-effect is mensen te laten zien dat wij (vrouwen alleen) ons wel redden.