Dag 13 (deel II). De reis gaat verder, want de motor moet blijven draaien.
Anouk en Q gaan via Italië langzaam huiswaarts en ik wil voordat ook ik mijn terugreis via Italië, Frankrijk, België inzet nog zoveel mogelijk van Slovenië zien.
Ljubljana en Slovenië hebben mijn hart gestolen. Deze stad heeft een hele fijne energie. Ik heb besloten meer van deze stad te willen zien en wat dieper in haar cultuur te duiken. Ik kies voor de snelle weg terug.
Saai
De A9 van Pula naar Triëst (Italië) is de saaiste weg die ik ooit in mijn leven gereden heb. De weg wordt voor negentig procent geflankeerd door platgewalste rotsblokken, dit om de snelweg op termijn aan beide kanten verbreden. Er zijn nauwelijks borden die de weg wijzen. Er zijn geen parkeerplaatsen waar je even uit kan rusten en ook een minimum aantal tankstations. Ik verveel me. In mijn hoofd laat ik de gebeurtenissen van de afgelopen dagen weer voorbij komen. Ik heb een heerlijke vakantie gehad gedurende zeven dagen. Nu ga ik weer solo verder en pak ik mijn pen weer op. Dat is toch een van de doelen van mijn trip. Een verslag maken van wat ik zie, doe en ervaar.
Weersomstandigheden
De laatste dagen van september 2009 in Kroatië waren super. Het weer was boven verwachting goed. Ik voel de temperatuur zakken hoe dichter ik Ljubljana nader. Ik zie aan de weg dat het geregend heeft. Voor het eerst tijdens mijn trip heb ik het echt koud. En dit keer niet omdat ik door een woud rijd waar het zonlicht de aarde door de dichte bebossing niet kan raken, ook niet omdat ik aan de verkeerde kant van de berg zit waar de zon net achter verdwenen is. Het is echt koud. Het wordt herfst in Slovenië. Ik vrees de kou in de landen die volgen als ik weer meer naar het Noorden trek. Omdat de lucht er dreigend grijs bij hangt, stop ik zo’n veertig kilometer voor Ljubljana op een parkeerplaats langs de snelweg. Ik trek met tegenzin mijn regenjas aan en wissel mijn dunne leren handschoentjes in voor de dikke waterdichte winterhandschoenen. Ik ben er bijna. Een dikke week geleden was deze stad nog onbekend terrein dat ik een beetje vreesde, omdat ik geen idee wat deze voormalig Joegoslavische deelstaat voor mij in petto zou hebben.
Ljubljana: take two
Nu kijk ik niet meer op van de namen op de bewegwijzering. Ljubljana-sever, Ljubljana-Nove Jarše, Ljubljana-Tomačevo etc. Ljubljana is geen grote stad en volgens Rasvan, de Roemeense medewerker bij de jeugdherberg waar ik eerder verbleef valt er niets te beleven. We gaan het zien. Het ziet er voor mij allemaal vriendelijk en gemoedelijk uit.
Couchsurfen
Ik heb vanavond in Ljubljana afgesproken met Jaka, mijn Sloveense couchsurf gastheer. We spreken af om 20.15 uur op een P+R vlakbij de afrit Ljubljana-zahod vanaf de A1. Jaka woont in Vič, een voorwijk van de hoofdstad. Ik ben benieuwd wat deze avond allemaal gaat brengen. In ieder geval heb ik begrepen dat Jaka eerst naar capoeira gaat en dan voor mij gaat koken. Mijn eerste echte authentieke Sloveense maaltijd, hoop ik. Het kan natuurlijk best dat hij spaghetti bolognese gaat maken. Ik stel mijn verwachtingen bij naar beneden, dan kan het nooit tegenvallen. Ik hoop dat Jaka internet heeft, zodat ik mijn uitstapjes voor de komende dagen goed kan voorbereiden.
Vertrouwen
Ik arriveer om 18.00 uur in Ljubl (wat zou de Sloveense afkorting zijn voor deze stad? Ljubljana is toch een hele mond vol. En om eerlijk te zijn ook een tongbreker). Om de tijd te overbruggen ben ik een stukje de stad ingereden vanaf de wijk Vič, om ergens rustig te gaan zitten, wat te drinken, wat te schrijven, en wat je nog meer doet om de tijd te doden. Ik parkeer mijn motor op een plein voor een groot shopping center en loop een stukje. Eerder durfde ik mijn motor met de hele bepakking niet uit het oog te verliezen, maar dat beperkt de bewegingsvrijheid enorm. Mijn motor staat vlakbij een bushalte voor het terras van een drukbezocht restaurant. Ik waag het erop om mijn Kawa alleen achter te laten en ergens een relaxt plekje uit te zoeken. Je moet los durven laten in het leven. En vertrouwen hebben.
Vrouw alleen op desolate parking
Om 20.15 uur blijkt de parking, die tevens bushalte is, behoorlijk verlaten. Tussen de bussen door zie ik niemand. En niet alle mensen die op de bus wachten geven mij een prettig gevoel. Dat vind ik raar. Jaka snapt toch ook wel dat je een vrouw alleen op een motor (een auto biedt nog enige bescherming voor gevaren van buitenaf) niet op een desolate parkeerplaats laat staan wachten. Toen ik voorzichtig, verpakt in een grapje zei, dat dit toch niet echt een handige plek was om af te spreken, begreep hij niet waar ik het over had.
Hij lijkt me wel een grappige kerel. Hij scheurde vanaf de plaats van ontmoeten met tachtig door de straten van Ljubljana. Ik houd me (zeker in het buitenland) netjes aan de voorgeschreven snelheid, maar ik wil mijn gastheer ook niet kwijtraken dus ik race achter hem aan. Hij woont in een appartementsblok aan de Viška cesta met een garage eronder. Zo een die open gaat met een afstandsbediening. Voor het eerst staat mijn motor ergens droog én veilig (althans, dat dacht ik toen). Voor de zekerheid toch nog even een slotje erop. Jaka helpt met mijn bepakkingen en we nemen de lift naar de derde verdieping.
Heavy metal
Hij heeft een ruime flat, met weinig fantasie. Ik zie aan zijn meubilair dat Slovenië ook een Ikea heeft. (Achteraf blijkt hij alles online in Oostenrijk besteld te hebben. Boven de duizend euro is de levering gratis). Hij duikt de keuken in, schenkt zichzelf wat te drinken in, zet vervolgens keiharde metal muziek op en duikt de douche in. Ik heb even gewacht op toestemming om op zijn bank te gaan zitten, maar ik merkte al gauw dat hij niet zo spraakzaam was en alleen met zichzelf bezig was. Bij elke vraag die ik stelde om mezelf een houding te geven en iets meer over hem te weten te komen, liet hij het gesprek doodvallen. Hij heeft ongeveer een uur gedaan alsof hij mij niet zag. Dat is altijd een beetje lastig met couchsurfen: je komt binnen in het huis van een total stranger en je weet maar nauwelijks of het gaat klikken. Het ijs moet wel een keer gebroken worden. Misschien is hij heel verlegen?? Op een gegeven moment stort hij zich op het eten, een eenvoudige salade met gemarineerde kip en parmesaanse kaas. Heerlijk hoor, maar dus niet typisch Sloveens.
č [tchu], š [chuh], ž [zjuh] en đ [dzjuh]
Lastig communiceren met iemand die verlegen is, geen zin heeft om te praten, of wegkijkt als je iets vraagt, of… Op zoek naar gemeenschappelijke interesses. Ik vroeg Jaka naar de Sloveense taal, dat kan hij vast een hoop over vertellen, als hij wil. Hij recht zijn rug en begint de letters op te sommen die afwijken van het Latijnse alfabet. Hij vindt het duidelijk leuk dat hij iets kan uitleggen waar hij veel vanaf weet. Hij legt me uit hoe je de letters uitspreekt. Les 1 Sloveens. Als de je letters los van woorden zie, lijkt het simpel: č [tchu], š [chuh], ž [zjuh] en đ [dzjuh]. In woorden in het een ander verhaal. Bijvoorbeeld Tržaška cesta.
Samba!
Hij blijkt ook heel enthousiast te zijn over Brazilië, de cultuur, de muziek etc. Nou ben ik nooit in dit land geweest, maar de Braziliaanse cultuur kan mij ook wel boeien. Jaka blijkt een Brazilaanse muziek te hebben (Samba, Jazz etc.) en zo word ik bevrijd van de harde Sloveense en Engelse muziek. Met een wijntje erbij vinden we punten van gemeenschappelijke interesse en daardoor ontdooit hij gelukkig wat. De wijn vloeit rijkelijk en de volgende ochtend, als ik wakker word door het ontbijtgestommel van Jaka in de keuken, voel ik dat het mijn dag niet wordt. Ik heb een dikke vette kater en razende koppijn.
