Ongeschonden het nieuwe jaar in

De straten waren net weer een beetje schoon. Hier en daar lag nog een eigenwijs plakje aangekoekte sneeuw.

Op 29 december begint het plots weer hevig te sneeuwen. Er zit niets anders op dan mijn motor voor de deur te laten staan en hem (haar?) de gruwelen van het vuurwerk te laten trotseren. Ik sta op het punt een motorloze trip naar Parijs te ondernemen. Om daar de laatste dagen van het jaar te vieren en het nieuwe jaar in te luiden, oui oui!

Ik zie geen andere keus dan mijn Kawasaki te omringen met een aura van helder wit schijnsel, een veld van energetische bescherming. In mijn gedachten wordt iedereen die in de buurt komt met slechte intenties (vuurwerk- of urinegerelateerd) geëlectrocuteerd door bliksem. Dat zal ze leren!

Een kwartier voordat ik opgehaald word, valt mijn oog op een stapeltje onbeantwoorde kerstkaarten. Ik was van plan ze allemaal netjes te beantwoorden in het nieuwe jaar. Ineens zie ik het: twee vliegen in één klap.

Ik beantwoord alle vier de kerstkaarten van buurtbewoners die zicht hebben op de parkeerplaats van mijn geliefde vehikel. Ik wens ze oprecht de beste wensen voor 2010. De drie ‘G’s’: al het Goede, Gezondheid en Geluk. En ook: “Het was een leuk jaar in de buurt.” En: “Beter een goede buur dan een verre vriend.” Onderaan de kaart krabbel ik: “P.S. Ik ben er niet met oud & nieuw. Kunnen jullie een beetje op mijn motor letten? Bedankt!!”

Ik weet niet zeker wat de meeste effectieve bescherming heeft opgeleverd in de strijd tegen de vuurwerkconsumerende hangjongeren van mijn wijk. Het magische magnetische veld of de attente kerstkaart. In ieder geval is alles goed gegaan.

De Transvaalbuurt in Amsterdam ligt erbij als een desolaat terrein na een bloederige veldslag. Terwijl alle ondergrondse vuilnisbakken nog branden, alles stinkt naar verbrand metaal, gesmolten plastic en smeulend huisvuil, staat mijn mooie motorfietsje fijn op zijn plekje, bedekt onder een laag helder witte sneeuw. Per sms ontvang ik het goede nieuws.