Het is niet lang geleden dat ik Gisèle ontmoette. In een cursus voor herintreders. Gisèle zat naast mij en onder tafel zag ik hoe groot haar voeten waren. Gisèle liet in het voorstelrondje weten dat ze genoeg had van alle ballen in de lucht.
“Jong geleerd, is oud gedaan, dat weet ik ook wel,” verzuchtte ze. Aan de ene kant had ze het gehad met jongleren. Maar toch was ze een ook jongleuse in hart en nieren. “Jongleuse ja, want ik ben een vrouw.” Ik zag iemand zijn wenkbrauwen fronsen.
Vroeger was Gisèle een man. Geert heette ze toen, naar haar tante Geertruida vernoemd. “Alsof de duvel er mee gespeeld had”, gniffelde ze. Ze hadden me beter naar een oom kunnen noemen, dan had ik mijn piemel nu misschien nog gehad. Gisèle sprak met weidse gebaren.
Rakelings zwaaide haar arm langs mijn neus toen ze opperde: “Ik wil best wel een baan in loondienst, maar dan moeten ze wel normaal doen.”
Toen was ik aan de beurt.
2010 © Muriel Van Peteghem