Ineens een klap op mijn kop. Ik zie niemand. Voel me duizelig. Hoe laat is het? Waar ben ik?
Entiteit
Ik zit nog steeds in het restaurant van de IKEA op een barkruk. Het is anders. Het lijkt alsof ik onder de tafel lig, bewusteloos. Mensen laten me liggen, alsof dat is wat je doet als iemand van zijn stoel geslagen wordt door een onzichtbare entiteit.
Ík zie mezelf wel. Ik zie hoe ik bewegingsloos op de grond lig, paniekerig, omdat niemand mij een handje helpt. En tegelijkertijd zie ik mijzelf rechtop zitten, verward door het leven dat gewoon doorgaat. Ik ben hier alleen. Ik schrijf deze woorden op.
Condoom
Dan voel ik weer die druk. Alsof je getuige bent van een ontploffing. Zoals in een film. Je ziet de luchtverplaatsing, waaruit je de kracht van de explosie kan afleiden. Omstanders worden door de lucht geslingerd. Ik niet. Ik voel de druk, maar blijf ongeroerd op de kruk zitten. Ik word aangeraakt, weet niet door wie. Het is alsof een grote latex condoom over mijn hoofd wordt geschoven. Ik onderga mijn plastificeren gelaten. Ik kan niet bewegen, verzet heeft geen zin. Mijn omstanders hebben nog steeds niets door. Het plastic is dik, niet zo soepel, maar luchtdoorlatend. Alles plakt. Marsmannensperma, vermoed ik. Mijn armen zijn verkleefd met mijn lijf. Gelukkig, ademhalen kan nog.
X-files
Het vlies zit ook over mijn ogen. Ik zie niet meer helder. Ik zie schaduwen van medemensen. Ze babbelen met elkaar. Zeg me, wat is nu hier en nu? Zweedse balletjes etende mensen, gratis hun frisdrank bijvullend, hebben niet door dat de IKEA en de aarde onder vuur ligt. Aliens nemen mijn lichaam in gebruik. Bel de FBI, heropen de X-files! Ik ben er nog. Ik besta al lang niet meer. Ik ben een miertje. Ik ben een Messias. Mijn lot is onbestemd. Ze hebben mij geïnjecteerd met een middel dat weerloos maakt. Ze kunnen doen met mij wat zij willen. Ik dacht nog, zal ik dit later kunnen navertellen. Ik wil dit opschrijven. Wie zal het geloven?
Domme tv-spelletjes
Waarom ik? Geen idee. Ik neem slechts waar: aliens hebben mij gekidnapt om vanuit mijn hersenen mee te denken, met mijn ogen mee te kijken naar oude Hollywoodfilms of de verkleurende bladeren in de herfst. Ze willen met mijn benen rennen door regenplassen, met mijn armen zwaaien naar geliefden. Ze willen kilo’s aankomen en weer afvallen. Met mijn handen in een pan, willen ze voedsel voelen. Met mijn vingers op de knop willen ze deelnemen aan domme spelletjes op tv. Ze willen weten hoe alles werkt.
Milky Way
Misschien moet ik het als een eer zien? Misschien is dit mijn roeping. Van liefhebber van de Milky Way tot bruggenbouwer tussen melkwegstelsels! Aliens hebben mij uitgekozen om ons aardbewoners te leren kennen. Mijn smaakpapillen zijn gegijzeld voor het proeven van drop, kaviaar of Belgische pralines. Mijn oor wordt gedwongen naar aardse hemelse muziek te luisteren. Maar ook naar Jan Smit. Ze forceren mij te kotsen. Ik word verplicht om vreemd te gaan. En het uit te maken. Ze willen dat ik mijn tranen laat stromen. Ik geef me over. Een niet-aardbewoner mag ook weleens hoe het hier is. Fasten your seatbelt, ET. Zo leuk is het hier niet.
© Muriel Van Peteghem, 22 januari 2011