20 september, dag 2, deel 1
In de ochtend word ik wakker om 5 uur. Ik heb wel eens beter geslapen. Het is doodstil op camping Azur in Wertheim.
Ik had verwacht dat alle gepensioneerden vroege vogels zouden zijn, maar niets in minder waar. Ik moest tot 9 uur wachten om Narbar Ernst te vragen of hij misschien een kopje koffie voor mij had. “Ja, natürlich. Der Kaffee brodelt schon!
Geduld
Twee seconden later komt hij terug bij mijn tent en deelt hij mee dat als ik wat meer geduld heb ik ook mee mag ontbijten. Ernst is in zijn ‘Nopchen’ als ik ‘ja!’ zeg. Hij rent terug naar zijn caravan en ik hoor een hoop gestommel. Zijn vrouw Lydia (spreek aus: Ludia) heeft meer tijd nodig om in de plooi te komen en verontschuldigt zich voor het lange wachten. “Ik moest nog medicijnen innemen en mijn gezicht insmeren met zonnebrand. Ja, als je wat ouder bent, wordt de huid gevoeliger.”
IJverig
Tegelijkertijd kijkt ze vol verbazing naar haar man en licht mij in dat hij normaal nooit zo ijverig is. “Ik moet hem wel honderd keer zeggen om iets uit de caravan mee te nemen om iets op de ontbijttafel te krijgen!” Ik antwoord: “Ach ja, Männer!”, en Lydia lacht.
Het Frühstück mit Lydia und Ernst is buitengewoon uitgebreid. Ook mijn favoriet… rauwe Zwiebeln staat op het menu.
Ik krijg hun hele levensverhaal te horen. Wat ze van de voormalige DDR vinden (“Die Seele der Ost-Deutsche ist kaput.”), hoeveel hun dochter is aangekomen tijdens haar zwangerschap, door zich te goed te doen aan ‘viel zu viel Eis’. “Augurken waren beter geweest!” Heel veel Duits gebabbel later – mein Gott, wat is mijn Duits beschimmeld! – moet ik me toch echt melden bij de receptie. Voor elf uur. Voor twaalf uur moet ik de camping af. Wordt vervolgd…