19 september, dag 1, deel 1
Het is nu dag 3. Ik ben tot nu toe alleen nog maar op weg geweest en in de plaatsen waar ik neerstreek was het lastig toegang krijgen tot het internet.
don’t compromise
Deutschland!
7000 toeren
Dag 1 heeft een vol programma. Ik wil zo ver mogelijk komen. Ik ben dus van Cuijk (Noord-Brabant) naar Wertheim gereden. Wertheim ligt in de deelstaat Hessen ten Oosten van Frankfurt in de buurt van Würzburg. Dat is 584 km. Drie volle tanks leeg gereden. Wow! Zo veel heb ik nog nooit in een dag gereden. Het scheelt dat er nauwelijks een kip op de weg was (wel dode fazanten, egeltjes, een enkele kat etc.). In Nederland ben ik niet zo van de grove snelheidsoverschrijdingen en het was voor mij dan ook een nieuwe ervaring om geen snelheidslimiet opgelegd te krijgen. Als je een tijdje 140 km/u rijdt, dan raak je daaraan gewend en verbaas je je er ook minder om dat je ineens aan 150 km/u of meer zoeft. Daglimiet: 155 km/u. Ja, voor het eerst zag ik het pijltje 7000 toeren aangeven. Ook een braaf meisje als ik geeft dat best een kick! “Moderne tieden, tied veur ’t neie rieden…” Yihaaaa! Ik heb getwijfeld om dit op te schrijven, want als mijn moedertje dit leest, krijgt ze een hartverzakking. Gelukkig heeft het ook een functie om het toch op te schrijven. Zo kan ik meteen controleren of zij en andere familieleden aandachtig dit blog volgen. Als ik híér geen opmerking over krijg, dan weet ik dat dit stukje niet is gelezen. Een testcase dus…
Köln
Eerste grote stop: Köln. Even wat cultuur proeven. Daarin ben ik natuurlijk vrij beperkt, want ik heb altijd mijn motor met het grote Gepäck achterop dat ik, die ik liever niet uit het oog verlies.
hakjes voor het Domplein, Köln
motor in Köln
Cappucino voor de Dom, Köln
De vele Nederlanders die mij omringen rondom het Domplein dwingen mij om mijn reis voort te zetten. Op naar Frankfurt. Het rijden gaat lekker. Ik heb geen zin om op mijn eerste echte vakantiedag in een stad als Frankfurt neer te strijken. Ik besluit verder te rijden en heb mijn ogen gericht op de weg naar Wertheim.
Vermoeiend
Mensen denken vaak dat motorrijden heel relaxt is en een enorm gevoel van vrijheid geeft, als je haren achter je aanwappert als vlammen vuur. Maar bedenk wel dat je als je jeuk hebt, je niet zomaar kan krabben. Als je moet niezen, dan gebeurt dat in je helm (ik probeer altijd snel even het vizier op te zetten, maar soms ben je te laat). Als je kramp hebt in een bepaald lichaamsdeel, dan moet je creatief zijn aan 130 p/u. Je kan niet teveel bewegen, want dan verstoor je je evenwicht. Als je leren broek aan je lijf plakt door de hitte, moet je dat verdragen. Als er een bandje van de bagage je om de oren slaat, kan je alleen maar meditatief richten op het vergeten van dit ongemak. Constant slaan insecten te pletter op je vizier.
Slijmerig groen bloed
De ene vlieg heeft slijmerig groen bloed, de ander heel plakkerig transparant, weer een ander rood, zoals mensenbloed. Als ik lang op de motor rijd, heb ik altijd het idee in een soort van existentieel vacuüm terecht te komen. Ik ben er wel. Zeker. Ik ben een rood stipje op de landkaart dat zich langzaam verplaatst. Maar ook ben ik er niet. Ik zit afgesloten in een kleine ruimte: de helm. Dit is even boeiend als vervelend. Het is alsof je voor even veel dichter ‘bij jezelf’ bent. Als ik mijn keel schraap hoor ik dat alsof iemand met een megafoon in mijn hoofd tettert. In mijn hoofd is het druk. Dat kan zijn omdat ik nog in een Amsterdamse vibe zit van structuur, gezellige afspraken, werk, verplichtingen etc. Omdat je je volledig op de weg moet concentreren, is er niet veel anders te doen dat de dialoog met mezelf aan te gaan. ‘Onszelf’ mag ik wel zeggen. De stilte volledig omarmen is nog te hoog gegrepen.
– Zo, Muriel schouders recht en bekken goed kantelen.
– Ja, maar hoe lang houd ik dat vol?
– Goed de borden in de gaten houden voor de volgende Parkplatz mit WC.
– Kijk, nog twee kilometer voor de wegwerkzaamheden.
– Ik hoop maar dat ik vanavond een camping vind voor het donker
– Let je wel op de weg?
– Laten we die groene VW bus volgen, die rijdt in een lekker tempo.
– Oh-ow, hier moet ik tachtig rijden!
– Ik ga in mijn blog schrijven hoe ongelooflijk veel BMW’s er op Duitse wegen rijden.
– Kijk, volgende Aussfahrt de dorpen Olpe, Kreuztal und Hildenbach, daar ben ik nog nooit geweest en zal ik met grote waarschijnlijkheid ook nooit komen.
– Fuck, ik heb mijn katten niet gedag geknuffeld toen ik wegging!
– Vanavond rugoefeningen doen in de tent!
– Wat betekent ‘tatsächlich’? Enzovoort, enzovoort. Zooo vermoeiend.
Het is daarom belangrijk om veel rust te nemen.
