Dag 4, deel 2
Weer een heerlijke dag. Geen idee hoe warm het is maar ik gok tussen de 23 en 27 graden. Het is superzonnig!
Kleine wegen
Vanuit Salzburg neem ik de Autobahn tot Radstadt. Ik ga vandaag in een dag Oostenrijk doorkruisen van Noord naar Zuid. Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe prachtig de route van Radstadt naar Villach is. Ik heb gekozen voor kleine wegen (Untertauern-Obertauern-Tweng-Tamsweg-Predlitz-Gnesau-Himmelberg-Feldkirchen-Ossiach am See-Heiligen Gestade) en dat betekent: berg op, berg af. Het grootste gedeelte wonen weinig mensen langs de route en het is heerlijk om op deze wegen door de dalen snelheid te maken en geen rekening te hoeven houden met tegen- of achterliggers, want die heb ik nauwelijks gezien op deze dinsdag. Af en toe gestopt waar dit mogelijk is om wat foto’s te maken.
Niet alleen
Daar rijd ik dan in mijn eentje door de Tauernpas. Ineens krijg ik het gevoel dat ik niet alleen ben en dat de bergen voor, achter, links en recht me bemoedigend aanstaren. Ze liggen daar als grote beren in hun winterslaap. Ik ben ervan overtuigd dat bergen leven. Er gaat een rustgevende kracht van ze uit. De dennenwouden die hun flanken bedekken, zien er vanuit de verte uit als een zacht mos. Ik voel me beschermd door deze grote ‘stootkussens’.
Sprookjesachtig
Op de mooiste plekjes kan je helaas niet stoppen, dus je moet me op mijn woord geloven hoe sprookjesachtig en majestueus het landschap is. Het zou mij niets verbazen als ik zo een paar kabouters zie oversteken of als een bosnimf mij zo de weg gaat wijzen. Het mooie aan motorrijden is dat je toch een stukje dichter bij de elementen staat.
Zintuigenprikkelend
Alle zintuigen staan in directe verbinding met de omgeving, zeker als ik mijn helm openklap. Het is herfst en niet alleen veranderen de bladeren in de weelderigste kleuren, ik ruik ook honderd geuren door elkaar. Ik stel me voor dat het een mengeling is van onder andere gedroogde bladeren, dauw op het gras, dennennaalden, geplette bramen, rottende giftige besjes, frisse berglucht, het water van de beekjes dat mij klaterend omringt.
Vurig ros
Ik voel mij als een moderne ridder op een vurig ros (ER6-f) op weg met een brief voor de koning van een aangrenzend land. De wegen maken van mij een willoos object en nemen mij van links naar rechts, haarspeldbocht na, haarspeldbocht. Het is voor mij een nieuwe ervaring om met de motor door de bergen te rijden.
23%
Op een bepaald moment is er een helling van 23 procent, bergaf. (Weet je hoe steil dat is?!?) Ik had in Duitsland al enkele steile hellingen genomen (7, 8 procent), maar dit is andere koek. Wauw! Focus. Gas dicht en alleen maar remmen. Ik ben erg in mijn nopjes met mijn Kawasaki, hard rijden, steile hellingen, plots remmen, optrekken in de drie als ik onoplettend ben, niks lijkt een probleem voor deze motor.
Onder de sterren…
Weer aanbeland op een camping met alleen bejaarden. Ik kom vrij laat aan en ik moet in het donker mijn tent opzetten. Alle andere campingbezoekers hebben zich al veilig en warm in hun caravans opgesloten. Als ik mijn matje opblaas en ik mijn tand ‘stuk bijt’ aan het ventiel, volgt mijn eerste dip van deze reis. Het is acht uur ’s avonds, er is geen levende ziel te bekennen, er is niets te doen, ik voel me alleen.
Zwaan-kleef-aan
Ik besluit op de pier die het meer in loopt te gaan liggen en te kijken naar de sterren. De sterren zijn er altijd, maar zoveel als er hier zichtbaar zijn is onvoorstelbaar. Ik word rustig van het stille kabbelende water van het meer werkt rustgevend. En ik ontdek dat ik gezelschap heb. Een zwaan komt mij gedag zeggen. Ik denk dat vaak gevoederd wordt, maar ik houd me voor dat hij voelt dat ik wel een beetje vriendschap kan gebruiken.
