Van: Muriel Van Peteghem
Aan: Marie
Datum: 18 augustus 2013 16:40
Onderwerp: zo eenzaam zonder jou
Jij bent nu in Londen. Hoe gaat het daar? Hoe gaat het met jou? Jammer dat je je telefoon niet opneemt. Ik had wel even met je willen praten. Ik heb me sinds lange tijd niet meer zo eenzaam gevoeld. Hoe dat voelt?
Heb je de dood weleens gezien met zijn zeis? En had hij toen een zwart gat als gezicht? Mij lacht hij vriendelijk toe… Het duistere alleen-zijn. Het doet denken aan een psychiatrische kliniek waar het licht in de gemeenschappelijke ruimte tegengehouden wordt door een reusachtige, donkergroene, conifeer voor het raam. Je bent gek verklaard en daar zit je dan. Er wordt tegen je gepraat alsof je het bewustzijn van een kleuter hebt. Ze moesten eens weten dat ik een reus onder kabouters ben. Hun kleine hersentjes bevatten niet wat ik weet.
Dat ik precies weet waar we vandaan komen. Dat ik weet waar we naar toe gaan. Ik overzie de geschiedenis vanuit vogelvlucht en vlieg moeiteloos naar de toekomst op vleugels als van een condor. Ik ben overal geweest. Ik weet wie Jezus is. Ik heb Boeddha de hand geschud. Ik weet dat wij allemaal hier zijn om te ervaren wat we vergeten zijn. Dat we allemaal op zoek zijn naar daar waar we vandaan komen. Daar, waar alles verbonden is aan alles. En geen onderscheid tussen mensen. We zijn één.
En dat we daar weer naar verlangen en proberen om hemel en aarde te bewegen om dit te bereiken. Een ijdele onderneming. We zijn hier gewoon voor even. We gaan vanzelf weer terug. Ik zit op de bank van dit pand met de dikke muren en hoge ramen. Zwakte laten zien is er niet bij. Want dan wordt je medicatie bijgesteld of je vrijheden beperkt. De isolatiecel is mijn grootste angstbeeld. Want dán is het gevoel van binnen ook nog eens uitgedrukt in de werkelijkheid. Erger kan het niet worden. Mooi weer spelen is het devies. En zo min mogelijk opvallen. Het is de enige overlevingsstrategie.
Isis zegt dat het tijd is om de wereld te laten zien dat die kant ook bij mij hoort. Maar ik pieker er niet over… Als ik mensen in mijn omgeving laat zien of vertel dat mijn dagen soms donkerder dan de oceaanbodem zijn, dan keren ze me de rug toe. Als ik ze vertel dat het weleens lijkt of ik in het Noorden van Scandinavië verblijf waar de nacht een half jaar duurt, dan blijven ze weg. Nu is het een keuze om alleen te zijn. Als ik wil, kan ik frivole vrolijkheid opzoeken bij vrienden met kleine kinderen. Of ik kan in de kroeg avonturen uitwisselen… van reizen naar verre oorden met mijn cosmopolitische vrienden – als ik dat wil.
Nu is het een keuze. Maar als ik mijn ware aard laat zien, wordt er gekozen voor mij. We leven in een tijd waarin de nadruk ligt op leuk en luchtig. Niet voor niet ‘posten’ mensen op Facebook alleen hoogtepunten. Heb je ooit een ‘selfie’ gezien van iemand met roodomrande ogen en make-up tot halverwege de wangen? Iedereen schreeuwt: kijk hoe leuk ik ben; vind mij aardig; kom we doen alsof alles goed gaat; laten we gedachten aan eindigheid tot in de eeuwigheid uitstellen. Ze lijken te zeggen: “Speel het spel mee! Ik heb de spelregels al aangepast, zodat we niet met onszelf geconfronteerd hoeven te worden…”
Zo dus. Zo voel ik me nu. Morgen is het vast anders.
Wat doe je daar eigenlijk allemaal in Londen? Wanneer ben je terug in Antwerpen? Laat je snel wat van je horen?
xxx Murie
Van: Marie
Aan: Muriel Van Peteghem
Datum: 22 augustus 2013 13:49
Onderwerp: RE: zo eenzaam zonder jou
Lieve Mur,
Voor jou. Even snel een bericht van mij tussendoor van Londen. Ik bel je snel, veel op pad en weinig wi-fi. (Niet waar, maar je snapt het wel).
“There’s a difference between pain and suffering. Pain is in the body. Suffering is in the mind and it feels infinite. So maybe the key is to feel your pain and learn from it. And someday your suffering might disappear. – Charlie, Saving Hope”
This too shall pass…
xxx je zus