Ik heb nog 12 dagen te gaan. Met gemengde gevoelens zie ik mijn vertrek tegemoet. Enerzijds vind ik het hoog tijd om weer voet op Europese bodem te zetten, anderzijds heb ik het hier zo naar mijn zin dat ik met pijn in mijn hart zal vertrekken. De reden waarom ik geen tijd/mogelijkheid had om eerder een teken van leven te geven is, dat mijn portable (die ik van Stéphane geleend had, inclusief de simkaart, geleend van Solim) gejat zijn door Georges, die aan de drugs is en geld nodig had.
Om de mobiele telefoon terug te krijgen heb ik heb gedurende 8 dagen mee moeten spelen in enkele episodes van ‘Lomé Vice’ en ik heb kennis gemaakt van binnenuit met het militaire en juridische Togolese apparaat. Heel interessant voor een student internationaal recht, maar ook behoorlijk triest ! In dit land, dat organisatorisch te vergelijken is met een jungle (survival of the fittest), is het gebruikelijk het heft in eigen hand te nemen en onze dieven (ze werkten met zijn 3-en samen) hebben geluk dat ze niet in de straat verbrand zijn. Ter afschrikking voor wie het in zijn hoofd haalt om te stelen.
Ik heb in mijn leven niet zoveel geweld en machtsvertoon gezien als in deze laatste dagen en ik prijs mijzelf gelukkig geboren te zijn op het Europese continent in de huidige tijd. Deze vorm van eigenrichting doet mij denken aan de gebruiken in onze Middeleeuwen. (Overigens hebben we (ik en mijn knokploeg) de mobiele telefoon ‘teruggevonden’ en ben ik weer bereikbaar op het nummer +228 911 62 29).
Ik heb de afgelopen weken niet zoveel geluk gehad wat mijn fysieke toestand betreft, maar ik heb gelukkig voor hetere vuren gestaan. Ik heb voor de verandering mijn kleine teen gestoten, zodat mijn nagel losliet en enkele dagen later een smak gemaakt om daar een verzwikte enkel (zelfde voet) aan over te houden. Verder heb ik mij enoooorm verbrand een paar weken geleden, toen we motorpech kregen in ‘the middle of nowhere’ en we genoodzaakt waren om te voet in de verzengende zon verder te gaan. Na een uur lopen bij 40 graden, zond God een zemidjan (taxibrommer), die mij naar huis meenam, zodat ik hulp kon gaan zoeken. Het was lang geleden dat ik er zo erg aan toe was, verbrand door de zon. Ik ben er een week niet goed van geweest!
Het eind van mijn verblijf nadert. Nog 12 dagen. Ik doe het na al mijn avonturen rustig aan de laatste dagen. We blijven voornamelijk in Lomé. Volgende week begin ik een au revoir-tour, langs Atakpamé en Kpalimé en natuurlijk ook in Lomé moet ik afscheid nemen van een hoop mensen. Vanavond heb ik een afspraak bij een generaal van het leger, omdat we het geld dat we uitgegeven hebben om mijn portable telefoon terug te vinden willen recuperen.
Mei 2002 © Muriel Van Peteghem