Lomé, Togo Juli 1999 – Gent, België 22 juli 2017
Ik zag hem voor het eerst in een discotheek. Le Byblos. Deze uitgaansgelegenheid is inmiddels ter ziele gegaan. Het gezelschap waarin ik verkeerde, troefde elkaar af met het bestellen van magnumflessen champagne. Hij was gekleed in het wit: pet, broek, t-shirt en sneakers. Witte kleren zijn in Afrika een statussymbool. Op plekken waar oranje zand het straatbeeld kleurt, waar in het regenseizoen de straten veranderen in modderpoelen is het onmogelijk om wit wit te houden. Je moet wel een wasmachine of personeel hebben.
Achteraf bleek dat hij alles geleend had van een vriend.
Hij zei dat hij Abalo heette. Ik ben goed met letters, maar ik kon deze naam onmogelijk onthouden. Abolo, Abale, Abalah, Obela, Obolo, Abola, Bolobolo, Obola, etc. Ik bleef maar raden. Ik kon er het me echt niet herinneren en we keken elkaar in de ogen alsof we deze grapjes nodig hadden al excuus om elkaar aan te kijken. We maakten er een spel van dat ik pas bij hem weg kon gaan als ik het zelf uitgevogeld had. En als ik het me zou herinneren zou ik hem al zo leuk vinden dat ik niet meer bij hem weg zou willen gaan. En zo is het ook gebeurd.
2017 © Muriel Van Peteghem