Ik kom uit een lijn van hamsteraars. Nee, geen wc-papier. Vooral dingen met een emotionele waarde bewaren we in mijn familie. En krantenartikelen. En recepten. En reisbijlages. En entreetickets van musea. En zeep.
Na WOII was er een tekort aan vanalles. Mijn opa smokkelde suiker, boter, koffie en zeep naar Frankrijk om wat inkomen te vergaren. Hij had een lange jas, door mijn oma vervaardigd, met 100 kleine zakjes in de dubbele voering. Pepe zag er uit als een soort Hagrid, met een ielig nekje dat boven zijn kraag uitstak.
Een keer liep hij bijna tegen de lamp toen een militair bij een grenscontrole zich afvroeg waar toch die aparte combinatie van geuren vandaan kwam. Hij had duidelijk een beschermengel op zijn schouder zitten die dag, want de soldaat liet hem toch gaan. Oeffff. Casual fietste hij weg en zodra de overheidsfunctionaris uit het zicht was, als een speer naar Frankrijk om de beladen lading te lossen.
Ook is het huis van deze zelfde grootouders verwoest in WOII. Mijn opa kon nog net op tijd vluchten en mijn oma zat met mijn baby-tante bibberend in de kruipkelder onder het huis dat kort en klein geslagen werd. Helegans de huisraad geplunderd, behalve een soepterrine van Regout. Die prijkt bij mij op het dressoir. Vandaag viel mijn oog op deze andere memorabilia: Sunlight-zeep/savon. Mijn oma had er een arsenaal van, genoeg voor alle erfgenamen! Kun je nagaan dat ik in 2020 nog steeds voldoende zeep heb om een ‘oorlog’ te overleven.
Dank u, Memeetje! <3
2020 © Muriel Van Peteghem